معجزه گلدان خشک

از حرفهای مفت و بیسر و تهای که نسل اندر نسل در ذهن ما جای دادند، تجربه‌هایی است که گوش به گوش تکرار شده است و ما هم چشم بسته آن را نشخوار کرده و در دهان قرقره میکنیم. و حتی یک چرا هم نمیآوریم. حتی فکر هم نمیکنیم. وقتی همه مثل هم فکر میکنند در واقع کسی فکر نکرده است.خذعبلاتی چون عشق کور است. یا اینکه فعلا اول زندگی مشترک هست و اول خمره عسل است و به انتهای آن یعنی X نرسیدهایم.جالبتر اینجاست که همه نیز به این تجربیات نائل آمدهاند و قبول دارند. بدون اینکه به آن فکر کنند که آیا تجربهی خودشان بوده است یا خیر!این یک تجربه نیست، تلقین است. اگر تجربه را به مانند یک چاه در نظر بگیریم که گذر هرکسی از همین مسیر باشد، مگر میشود همهی افراد داخل همین چاه بیافتند. و همه مثل هم یک جور آسیب ببینند. یعنی حتی یک نفر هم نیست که طور دیگری مثلا با سر یکی دیگر با دست و دیگری لنگه پا و دیگری هم به مصیبت مرگ و حتی دیگری زنده و سالم بماند و یک خال هم روی بدنش نیافتد.یا کسی نیست که چاه را ببیند و از روی آن جهش کند. یا یکی چاه را پر کند. یا مسیر را برگردد و دور بزند؟ احتمالا کسی هم پیدا میشود که اگاهانه و با احتیاط وارد چاه میشود و حتی در داخل چاه به کشفیاتی میرسد. و یا کسی هست به دیگران متذکر شود در این جا خطری تهدید میکند و تابلوی هشداری نصب کند.چاه به چاه بودنش تجربیات مختلفی را برای آدمهای سرراهش رقم میزند. چه رسد به اتفاقات و ماجراهای زندگی. همچون ازدواج و غیره.مردها میگویند که زنها در زندگی مشترکشان اینطور هستند. زنها نیز طبق عادت دست به دست شده و نشخوار شده حرفهای تکراری میگویند که مردها در زندگی چنان هستند. و اینطور است که رویدادهای زندگی و طرز فکرها مکرر تکرار میشود،دقیقا مثل گذشتگان. و این امر معجزه گلدان خشک...